Een bijzonder interview met Hans Kraay jr. in het het weekendmagazine van de Volkskrant van 17 augustus 2016.
Over zijn eerlijkheid en openhartigheid is de afgelopen dagen al veel gezegd en geschreven.
Ons raakte daarnaast vooral ook wat hij in dat interview vertelde over zijn vader en moeder.
Gesloten afdeling
Hans beschrijft hoe zijn vader 4 jaar lang thuis voor zijn moeder met dementie zorgde, helemaal in zijn eentje.
Nu woont zijn moeder op een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Zijn vader vindt dat zo verschrikkelijk, dat hij nooit in dat verpleeghuis komt.
Een van de kinderen haalt elke dag Hans’ moeder op, en dan ontmoeten vader en moeder elkaar in een restaurant.
Dat trof ons.
Het kan ook anders
Wij weten dat er nog veel gesloten afdelingen voor mensen met dementie zijn. Dat mensen en instellingen vaak denken dat die afdelingen nodig zijn. Om risico’s voor de mensen met dementie te beperken. En omdat ze vanwege gevaarlijk gedrag of gedragsproblemen niet meer thuis kunnen wonen.
Maar onze praktijkervaringen zijn heel anders.
Bij ons hebben alle mensen met dementie een eigen appartement, dat ze met hun eigen meubels inrichten.
Onze woonetages zijn overzichtelijk en warm ingericht, en we sluiten zo veel mogelijk aan bij persoonlijke wensen van bewoners.
Wil iemand graag spelletjes doen, dan gebeurt dat. Voor een bewoonster die altijd bloemstukken maakte, regelen we wekelijks bloemen waarmee ze prachtige boeketten maakt. Wie van koken of bakken houdt, kan bij ons zijn hart ophalen.
En familie mag komen wanneer ze wil.
Wij creëren zo veel mogelijk de sfeer van een ‘gewoon’ gezin.
Van familie krijgen we steeds weer terug hoe bewoners bij ons tot rust komen.
Zorgen voor zo veel mogelijk veiligheid
Natuurlijk zorgen we bij al die zelfstandigheid wel voor zo veel mogelijk veiligheid, onder andere met een speciaal domoticasysteem. Maar 100 procent veiligheid kunnen ook wij niet garanderen.
Daar denken wij als organisatie goed over na. Natuurlijk streven we wel naar zo veel mogelijk veiligheid. Maar we realiseren ons ook dat zelfstandig wonen en vrijheid wel risico’s met zich meebrengt.
We accepteren die consequenties en overwegen ze voortdurend, intern en extern. En natuurlijk bespreken we onze visie en de risico’s ook met bewoners en hun familie.
Families vertellen altijd dat zij liever meer vrijheid voor hun vader of moeder zien, met inbegrip van meer risico, dan andersom.
Want niemand wil graag dat zijn vader of moeder op een gesloten afdeling woont.
Wij zien dat bewoners bij ons tot rust komen, dankzij hun eigen woonruimte en dankzij het aanhouden van hun eigen ritme. Als er gedragsproblemen waren, zien we die altijd afnemen.
Wij zijn ervan overtuigd dat alle mensen met dementie zo kunnen wonen, ook de mensen die nu op een gesloten afdeling verblijven. Juist met de domoticamogelijkheden die er nu allemaal zijn.
Zorg voor de juiste randvoorwaarden
Belangrijk is wel dat je als zorgorganisatie voor de juiste randvoorwaarden zorgt:
- een prettige woonomgeving met de eigen sfeer van bewoners
- een deskundig, uitstekend opgeleid team van medewerkers
- de juiste domotica voor zo optimaal mogelijke veiligheid
- het lef om risico’s te durven nemen als zorgorganisatie
Mensen met dementie kunnen veel meer zelf dan wij nu vaak denken. Met de huisarts en een goed vangnet kom je al zo ver.
Kloek draait nu een halfjaar, en wij merken dat onze visie op wonen met warme zorg dichtbij voor onze doelgroep echt werkt.
Soms gaat een bewoner onverwacht naar buiten
Natuurlijk is het bij ons ook niet perfect. Soms gaat een bewoner onverwacht naar buiten. Op weg naar het ouderlijk huis bijvoorbeeld. Niet gek als je ervan overtuigd bent dat je ouders op je wachten met het eten.
Medewerkers hebben niet altijd direct in de gaten dat iemand op pad gegaan is. Een gps-horloge houdt dan de wacht en geeft aan waar de bewoner is.
Vervolgens gaat een van onze medewerkers naar die bewoner toe om samen de plek of het huis te bekijken en de herinneringen aan vroeger op te halen.
Het kan dus echt: als mens met dementie zelfstandig wonen in je vertrouwde sfeer, met warme zorg dicht bij.
Weliswaar met alle risico’s die daarbij horen, maar probeer ze zo klein mogelijk te houden en durf tegelijkertijd die uitdaging ook aan.
Een zoon hoeft dan in elk geval niet meer dagelijks zijn moeder met dementie op te halen, zodat zijn vader en moeder elkaar in een restaurant kunnen ontmoeten.
Dat vonden wij zo’n treurig beeld.
