Een van onze verzorgenden maak tijdens haar avonddienst regelmatig tijd voor stoelgym met onze bewoners. Even samen bewegen, rustig en binnen ieders mogelijkheden. Vaak is het opmaat naar mooie verhalen. Ook deze woensdagavond.
Eerst de stoelgym
Koffietijd. Ik nodig de bewoners uit om mee te doen met stoelgym. We bewegen onze armen en benen, apart en tegelijk. We zwaaien en wat en ik zie dat de bewoners ontspannen zijn en plezier hebben. Steeds meer andere bewoners en familieleden schuiven aan en doen mee.
Dan de verhalen over vroeger
Als ik zie dat de aandacht afneemt, stoppen we en nodig ik iedereen uit voor de koffie. Het wordt stil en ik probeer voorzichtig een gesprek op gang te brengen. Even aftasten of bewoners er behoefte aan hebben om te praten.
En ja hoor, daar komen de verhalen. Vooral van bewoners waar ik het niet direct van verwachtte.
Op mijn vraag wat de bewoners vroeger op de kermis deden, kwamen verrassende antwoorden. ‘Ik ging altijd naar de catwalk.’ ‘Ik ging altijd in de rups, want dan kon ik stiekem mijn vriendje kussen als de kap erop ging.’ En bijna iedereen ging met paling of oliebollen naar huis.
De sfeer wordt steeds geanimeerder
Al helemaal als ik vraag: ‘En wat voor kattenkwaad haalden jullie nog vroeger uit?’ De antwoorden buitelen over elkaar heen.
‘Belletje trekken.’ ‘Een ruitje intrappen met voetbal.’ ‘De slager opbellen met de vraag of hij varkenspootjes had. En dan op zijn “ja” antwoorden: “Dan loopt u zeker wel moeilijk?”
De verhalen blijven komen en het wordt een gezellig, vrolijk uur. Gewoon, dankzij samen bewegen en een paar vragen over vroeger.
